Tybetańczycy jak pantery

Hydra podrzuciła mi dzisiaj "Metro". A tam czytam: Doniesienia z Tybetu są niepokojące: Chiny skierowały tam wojsko i zamknęły region dla cudzoziemców. Dlaczego?

Oczywistym powodem wydaje się Święto Losaru, czyli ich Nowy Rok. Tybetańczycy nie chcą go celebrować, gdyż, zgodnie z tradycją, nie obchodzi się święta po śmierci bliskiej osoby. A w zeszłym roku Chińczycy zamordowali dziesiątki Tybetańczyków. Chinom się to nie podoba, więc planują zmusić ludzi do świętowania, co już samo z siebie jest niewąskim absurdem. Niemniej nie tłumaczy to zbrojnej interwencji.

Czego się Chiny boją? - pyta autorka artykułu. Moim zdaniem - absolutnie niczego. Ot, po prostu metodycznie eksterminują Tybet. Żadna rewolta im nie grozi, może byc co najwyżej pretekstem do całkowitego skąpania Tybetu we krwi. I obym się mylił.

Tybetańczycy są jak pantery śnieżne. Cudownie się na nie patrzy, obserwuje ich zachowania i szanuje zwyczaje. I równie jak pantery są skazani na wymarcie. Chociaż nikt tego nie chce, i wszyscy będą żałować.

Apetyt na małże

Staję przed ladą, co by obejrzeć mnogość pierogów i innych dań dla tych, co akurat nie mają dziś ochoty/czasu gotować. Jest tam też kilka pojemniczków z owocami morza. Czasem rzucam na nie okiem, co by przypomnieć sobie, jak bardzo ich nie lubię. A dzisiaj? Patrzę i patrzę, i czuję jak zaczynają pracować mi ślinianki. Czym prędzej poprosiłam o pierożki ze szpinakiem i uciekłam. Za późno, smak poszedł za mną, kusi mnie i nęci.

Dopada mnie ostatnio lenistwo większe niż zwykle, rzadko coś tu piszę, a jeśli już to piszę o jedzeniu. To wszystko ma sens, ma nawet swoją nazwę. Ogólnie cieszymy się, chociaż może jeszcze Franciszek nie przypuszcza, co go czeka w najbliższym czasie. Mam oczywiście na myśli próby upichcenia małż. Z nimi może być jak z zastrzykiem. Trochę strach, a potem okazuje się, że nie bolało. Byleby smakowało.

Oczywiście moje życie nie składa się wyłącznie z jedzenia. Wstaję rano, choć mi się nie chce - idę do pracy. Wracam, nic mi się nie chce - siedzę chwilę u Franciszka w sklepie. Wracam(y) do domu na obiad, po obiedzie, to już zupełnie nic się nie chce i czasem idę spać. Budzę się i czasami mi się coś chce.. To może być wolne pół godziny lub godzina, kiedy robię wszystkie te mądre rzeczy, które zaplanowałam na cały dzień. Godzina się szybko kończy i okazuje się, że muszę wychodzić do pracy. A po powrocie?
To oczywiście, że już nic się nie chce.

Teraz jest właśnie ten magiczny moment. Zatem muszę szybko kończyć, bo jeszcze tyle bym chciała...

World Press Photo 2009

Z tegorocznej edycji to zdjęcie rusza mnie najbardziej. Ateny, 9 grudnia 2008 r. Tyle samo grozy co subtelności.

Pozostałe zdjęcia na:
- gazeta wyborcza
- oficjalna strona

Rozkosze zabobonów, czyli piątek 13-tego

Wyobraź sobie...

...wychodzisz z domu do pracy. Jest wczesny poranek, tak wczesny, że świecą jeszcze latarnie. Niebo powoli różowieje na wschodzie, jeszcze nieśmiało ale z wyraźną nadzieją na więcej. Ruszasz w drogę, i gdy jesteś już za połową zdajesz sobie sprawę, że nie masz ani dokumentów, ani portfela. Jeśli jedziesz samochodem, masz jak w banku kontrolę policyjną; jeśli tramwajem lub autobusem - kanary. Absolutnie cię to nie dziwi. Więcej - należało oczekiwać, że coś takiego się trafi w Światowe Święto Pecha.

Oczywiście, kanary zapomniały druczków a policjanci długopisów. Niemniej, zanim wybłagasz by cię puścili, mija trzykrotnie czas punktualnego stawienia się do pracy.

Z racji spóźnienia masz urwanie głowy, bo nagle wszystkie sprawy trzeba załatwić natychmiast. Większość klientów żąda faktur, które rzecz jasna wypisujesz ręcznie, bo w drukarce akurat skończył się tusz. Minęły lata od ostatniego ręcznego wypełniania druczków, więc mylisz się nagminnie, powodując wściekłość klientów i frustrację własną. Jeśli masz szczęście, i nie pracujesz w miejscu, gdzie wystawia się faktury, stojąc w kolejce po pączki trafisz akurat na osobę, która bierze czternaście kilo ciasta na wesele. Rzecz jasna na fakturę. A oni też nie mają tuszu...

Jest dobrze, bo wiesz, że to święto ogólnoświatowe. Myśl, że inni cierpią podobnie, dodaje sił.

Twój telefon rozładował się nie wiadomo kiedy, więc nawet nie wiesz, kiedy minęła przerwa obiadowa. Widzisz jednak ludzi usmarowanych keczupem lub oblanych barszczykiem i stwierdzasz w duchu, że w zasadzie da się wytrzymać do końca o kawie i snickersie. O papierosie zapomnij - otwartego ognia nie uświadczysz w promieniu wielu kilometrów.

Tuż przed wyjściem z pracy pojawia się ostatnia seria kontrahentów, którzy ewidentnie czekali aby zaatakować na pięć minut przed końcem. Telefon uparcie dzwoni, znikąd pojawiają się znajomi niewidziani od wielu lat. Opowiadasz im dowcip o blondynkach po czym orientujesz się w nowej fryzurze koleżanki.

Autobus nie przyjeżdża. Tramwaj nie ma ogrzewania a samochód jakiś idiota zastawił i trzeba ci czekać pół godziny zanim łaskawie wróci.

Wracasz późnym wieczorem. Rzeczywistość pecha staje się nudna. Ile można gubić, zapominać, uszkadzać, przewracać, rozlewać i psuć? Okazjonalnie jest to do przejścia, ale całodzienna sztafeta traci na oryginalności. Ważne jednak, że limit niepowodzeń na cały rok został wyczerpany. Lepiej poświęcić jeden dzień, niż być niemile zaskakiwanym w przyszłości.

A teraz wyobraź sobie, że mogło być znacznie gorzej, i zamiast Światowego Święta Pecha mogliśmy mieć np. Światowy Dzień Strachu.

Kiedy się nie chce - oszukuj

Wiadomo, czasem się chce, czasem się nie chce. Kiedy się chce, mogą wyjść z tego genialne rzeczy. Kiedy się nie chce, należy oszukiwać. Przede wszystkim siebie.

Przez kilka ostatnich dni raczyłam nas różnymi wyszukanymi daniami z wielu regionów świata. Nie dziś.
Dziś zagotowałam wodę w garnku, potem zagotowałam ponownie, bo cała wyparowała, wsypałam dwie błyskawiczne zupy z torebek. Nie gotowałam ich, bo były to zupki do zalewania. To nie ma znaczenia.
Ważne, że mogę nalać sobie z garnka przepyszną zupę pomidorową, ze świeżą bazylią i oliwą z oliwek.
Ważne, że ciepła, a o niuanse smakowe zadbam kiedy indziej.
Ważne, że czuję się najedzona i idealnie oszukana.

Już niedługo pochwalę się nowymi przepisami i to nie tylko na blogu, ale przede wszystkim na imprezie urodzinowej. Od kilku dni wymyślam co takiego podać gościom zamiast uczciwie zajmować się jogą.
Ten kto wie, niech przyjeżdża w piątek, bo sama się z tym nie uwinę :)
Męża od razu usprawiedliwię, jego domeną jest rura i szmata. A co!

W przyszłym tygodniu znajdę trochę czasu, to wtedy napiszę o nowych roślinach, a dokładniej sadzonkach w Zielonej Górze.

Sklepy Elektronowe - trzy kęsy absurdu codziennego

Ostatnio obserwuję w Sklepach niepokojącą tendencję klientów do zachować cokolwiek dziwacznych. Ten subtelny eufemizm zilustrują najlepiej trzy poniższe historie:

1.
Rozmawiam z klientem na temat Telewizji na kartę. Podaję mu ofertę programową, i mówię, że jest tam między innymi kanał TVP Sport. Klient kiwa ze zrozumieniem głową, po czym z całkowitą szczerością pyta: "a o czym jest ten kanał?" Miałem ochotę odpowiedzieć, że o sadzeniu kartofli, ale górę wzięło dobre wychowanie.

2.
Wpada do sklepu chłopaczek około szesnastoletni. Wielka kurtka i cudaczne spodnie z krokiem na wysokości kolan, zamaszyste ruchy i cwane spojrzenie. Za nim pojawia się wsparcie w postaci dwóch podobnych kumpli, kaptury na głowach i hip hop z głośnika telefonu. Chłopak podchodzi do lady i pyta: "ile kosztują te wtyczki za trzy pięćdziesiąt?" a ja widzę, jak jego reputacja topnieje niczym śnieg w słońcu. Kumple ryknęli śmiechem, chłopak spłonił się i szybko umknął.

3.
Przychodzi starszawy pan z niewielką saszetką na dokumenty. Zaczyna jak ponad połowa klientów od "nie wiem czy dobrze trafiłem...", po czym, mieszając się w zeznaniach, tłumaczy zawile rzecz nadzwyczaj prostą. Chodzi mu o zaprogramowanie kanałów, bo wnuki coś poprzestawiały, i jedynka jest teraz na dwójce, a Polsat na siódemce. Mówię ok, i z niepokojem spoglądam na jego saszetkę, bo jeśli upchał tam dekoder, to nie mogło z niego zostać nic nadającego się do użytku. Jegomość sięga do torebki i wyciąga... piloty. Patrzę na nie, nic nie rozumiejąc, a on z wesołym uśmiechem, jak nauczyciel do tępego ucznia, tłumaczy mi, żebym mu zaprogramował mu piloty, bo przecież nie ma kanałów, wszystko poznikało, z satelity też. Zapytałem go, czy jak mu się zepsuje samochód, to idzie do warsztatu z kierownicą, żeby ją naprawili. Aluzję zrozumiał, a ja zastanowiłem się, jak przez sześćdziesiąt lat człowiek używa technologii i nie ma o niej nawet bladego pojęcia.

Absurdy się mnożą, i poważnie zastanawiam się nad przejściem do opozycji. Uznanie ich za normę, a normy za absurd, przeciągnie mnie do dużo silniejszego obozu.

Spokój Sklepów, spokój ducha

Spadło i zrobiło się pięknie. Wolę Góry Zielone przysypane śniegiem niż takie przednówkowe, gdzie tylko zimny wiatr hula a ziemia zmarznięta na kość. Humor szczególnie podniosła mi Bomba, która uwielbia śnieg, i nie dawała się ściągnąć z porannego spaceru. Widok mokrej psiej mordy, szczęśliwej do granic możliwości - bezcenny.

O poranku, jak zwykle, zawitała wierna hydra. Jak należało oczekiwać, "pogoda jest taka, że nic się nie chce", a poza tym to już środek tygodnia, czyli bliżej końca, więc "człowiek tylko czeka, byle do piątku i znowu wolne". Posapała, pochrząkała i poszła. Ale na pewno jeszcze wróci.

W sumie, gdy siedzę przy kawie, słucham chilii zet i przyglądam się błotnistemu deptakowi, nie wydaje się on ani trochę straszny.

Nazywam się Łukasz i jestem Hydrą

Jest taka niezmordowana, niezawodna hydra, nazwijmy ją dla przykładu Łukasz, ale może być dowolnie inaczej. Hydra ta strasznie cierpi w dzień powszedni, trochę cierpi w dni świąteczne, ale generalnie to wszystko schodzi na psy, więc cierpi permanentnie. Głównym i przemożnym źródłem cierpienia jest praca.

Hydra ma pracę stosunkowo lekką, bieganie w spodniach na kancik i płaszczu po firmach nie należy do szczególnie niebezpiecznych ani wyczerpujących. Oczywiście, jest to wyłącznie moje zdanie, absolutnie niezgodne z przemyśleniami hydry. Dla niej nie ma nic gorszego, już przez sam fakt, że jest to praca, a nie siedzenie w domu i oddawanie się robieniu niczego. Wiele razy słyszałem gorzkie i przekonujące żale, w jakich to ciężkich warunkach (i czasach) przyszło jej pracować.

Zdaniem hydry generalnie wszystko kiedyś było lepsze i stale dąży ku gorszemu. Kiedyś to można było więcej, lepiej i bez wątpienia częściej, smaczniej, łatwiej i w ogóle to nie ma już takiej musztardy jak dawniej. Obwieszczenia typu "wiadomo, ludzie teraz nie mają pieniędzy, dlatego wszystko tak kiepsko idzie", albo "teraz to już nikt nie kupuje zwykłych telewizorów, wszystko to te LCD i plazmy, ale to też badziew straszny", wywołują u mnie dreszcze. Lepiej jest tylko jak na powitanie zastrzeli mnie, stwierdzonym z całą pewnością światowej wyroczni do spraw handlu, zdaniem: "Co, kiepsko idzie interes? Wiadomo, elektronika nie ma przyszłości, to już się kończy..."

Hydra jest krynicą mądrości, źródłem wszelakiej wiedzy o świecie i jego aspektach, począwszy od polityki zagranicznej skończywszy na gotowaniu. Nieważne, jaki temat poruszysz, znajdziesz w hydrze niezawodnego informatora, odkryjesz bogactwo wiedzy potocznej, która tak łatwo potwierdza znane na ogół tezy, że w końcu muszą być prawdziwe, a z hydry czynią wiarygodne źródło wszelakiego poznania. Gorzej, gdy łapka się potknie, i kochana hydretta zagalopuje się na tereny grząskie, o których kontrrozmówca, czyli dotychczasowy słuchacz, ma większe pojęcie od niej samej. Nie tak łatwo wymanewrować ogromny bagaż próżności własnej, napędzany siłą inercji ku samozadowoleniu. Można wdepnąć po kolana, nawet szyję unurzać, a nie daj bóg wróg znajdzie w tym nurzaniu hydry perwersyjną przyjemność odgryzienia się za poniesione krzywdy. Wtedy ewakuacja ze sklepu to jedyna szansa ujścia z życiem.

Żeby było weselej, wymieniony okaz pojawia się w Sklepach Elektronowych prawie codziennie. Przywiewa go zimny wiatr lutowy, a ciepło piecyka gazowego powoduje niepokojącą tendencję do zakorzeniania się, nawet na parę godzin. Poza tym hydra jest odporna na ignorowanie, brak odpowiedzi i wrogie spojrzenia. Można ją pokonać tylko zimnym żelazem albo zamknięciem Sklepów, co ma tą dobrą stronę, że zaczynam regularnie jeść obiady. Przerwa wypada mi coraz częściej tuż po wesołym "cześć, i jak tam? Nie idzie, nie?"

Sięgamy wyobraźnią coraz dalej, i dalej...

Film, który zrobił na mnie wrażenie. Jakoś ostatnio klimaty marynistyczne są mi wyjątkowo bliskie.



Najbardziej ubawiłem się z jednego z komentarzy pod tym filmikiem:

What the hell?
How do people build lighthouses when they got huge waves like that to deal with?
By tri-me 6 months ago

- Co do cholery? Jak ludzie stawiali latarnie kiedy musieli sobie radzić z tak ogromnymi falami?