The Residents, chłopaki bez twarzy

Zachęcony lekturą grudniowego wydania Polityki, wszedłem w posiadanie kilku albumów cokolwiek dziwacznej grupy The Residents. Generalnie to właśnie ich starannie kreowany image zwrócił moją uwagą, a konkretnie fakt, że tożsamość muzyków pozostaje tajemnicą. Od ponad trzydziestu lat. Z tego powodu zarówno historia jak i fakty na temat grupy są często niesprawdzone i dość niepewne.

Zaczęli nagrywać pod koniec lat '60, trochę na fali rodzącego się psychodelic rocka, a trochę wybierając formę sprzeciwu wobec komercyjnej i masowej muzyki popularnej. Ich pierwsze projekty (The Warner Bros. Album) nie spotkały się jednak z zachwytem krytyków tudzież wydawnictw, i trzeba było im czekać do 1974 - album Meet the Residents odniósł sukces, zarówno finansowy jak i medialny. Zwrócili uwagę przyciężkawym stylem, chaotycznym graniem z którego mozolnie wyłania się ciekawa i oryginalna treść, a przede wszystkim anonimowością - muzycy bez twarzy, występujący zawsze w maskach i przebraniach, nie udzielający wywiadów, nie pozujący do zdjęć popularnych czasopism.

Dla mnie jest to prawdziwa rewelacja - wykreować wizerunek grupy w oparciu wyłącznie o twórczość, bez podpierania się wywiadami, szumem medialnym i własnym, wypracowanym wizerunkiem. Oczywiście, z łatwością da się tu zauważyć drugie dno - stworzenie tajemnicy, sztuczne odżegnywanie się od komercji jako sposób własnej kreacji, a właściwie antykreacji. Niemniej wymaga to sporej odwagi, żeby zrezygnować z bycia gwiazdą na rzecz idei, bo w zasadzie do niej się to sprowadza. Utrzymywanie w tajemnicy własnej tożsamości przez ponad trzydzieści lat, dając dziesiątki koncertów, wydając płyty, nagrywając filmy i performance - dla kogoś żądnego po prostu sławy byłoby stratą energii. Chłopaki po prostu świetnie się bawią, wprowadzając fanów w błąd, puszczając fałszywe plotki i przy okazji tworząc naprawde niezły materiał muzyczny.