Samochód zabił Bombę

Prawie.

Poszliśmy na spacer w ten deszczowy wieczór jedenastego grudnia. Zatopieni w dyskusji pozwoliliśmy naszemu psu swobodnie kłusować wokół, jak ma w zwyczaju. Gdy pokonaliśmy kolejne skrzyżowanie, pies pozostał po drugiej stronie, skupiony na nowych zapachach dostępnych tylko dla psiego nosa. W głębi ulicy pojawił się rozpędzony samochód a pies wybrał właśnie ten moment żeby do nas dołączyć.

Samochód uderzył Bombę z prędkością jakiś 40 km/h. Zobaczyliśmy tylko strzępy futra, jakieś flaki w powietrzu i pies wpadł pod koła. Rozległ się pisk opon i kwik zarzynanego zwierzęcia, i wiele bym dał aby móc zobaczyć swoją pierwszą reakcję, kiedy zdołałem wreszcie złapać się za głowę i jęknąć z przerażenia. Ranna Bomba uciekła w głąb pobliskiego parku, a my zbyt przerażeni aby podjąć jakąś sensowną decyzję, pędziliśmy chaotycznie za nią.

Najpierw bała się podejść, pewnie chce umrzeć w samotności, jak słonie - pomyślałem. Oczami wyobraźni już widziałem siebie wbijającego scyzoryk w jej serce, aby skrócić męczarnie śmiertelnie rannego zwierzęcia. Po kilku próbach i odpędzeniu równie zszokowanych jak my kierowców pojazdu, zacząłem ostrożnie się do niej zbliżać, mając najgorsze przeczucia.

Pierwszym szokiem był fakt, ze pies jest w jednym kawałku. Oboje z Ulą widzieliśmy kawałki jej ciała wirujące w powietrzu, słyszeliśmy chrzęst kostek pod kołami samochodu. Pomyślałem - uf, chociaż tyle, jak będziemy jechać do weterynarza nie zabroczy krwią siedzenia. Złapałem ją delikatnie, jak dotyka się umierającego, i poczułem pod palcami drżące i przestraszone, ale całkiem żwawe ciałko. To mnie zastanowiło, zacząłem więc szukać obrażeń. Łapy się zginają w przepisowych miejscach, ogon w normie, pysk przerażony, ale cały. Hm, być może wynika to z faktu, ze w parku jest ciemnawo i nie mogę przeprowadzić wymiernej obdukcji. Wyprowadziłem więc psa do światła, gdzie okazało się, że nie dość że brakuje mu zewnętrznych obrażeń, to nawet żebra ma całe, a znikąd nie leje się krew. Na miękkich nogach udaliśmy się do domu, nie wierząc we własne, a szczególnie psie, szczęście.

Już w połowie drogi do domu pies zaczął przejawiać dobry humor, a po wejściu i wytarciu łap zatoczył kilka kołek jak gdyby nigdy nic. Patrzyliśmy na nią oniemiali. Gdyby Bomba miała tyle rozumu co szczęścia, napisałaby drugą część Boskiej Komedii ogonem.