Stare z nowym w jednym stało domu

Płyty analogowe rzeczywiście mają inne brzmienie. Nie chodzi nawet o charakterystyczne trzeszczenie ale o barwę głosu, znacznie różniąca się od metalicznego dźwięku z współczesnych wzmacniaczy. Jednak stare kondensatory i wzmacniacze ferrytowe okazują się bezkonkurencyjne.

Wykopałem w piwnicy przedwieczny gramofon (zwany też adapterem), który w latach liceum był obiektem moich rozlicznych eksperymentów. Stąd igła podklejona wulgarną taśmą klejącą i nie działający prawy głośnik. Poza tym stara dobra Unitra ma się świetnie i przeżywa właśnie drugą młodość - przygniotła swym przejmującym ciężarem bezradne DVD Thomsona i zajmuje pełen czas antenowy puszczania muzyki. Z dawna pogrzebane winylowe wydania Jethro Tull "Stormwatch" i Boba Marleya "Reggae Revolution" nagle wyskoczyły z dna kartonów na szczyt listy słuchanych płyt. Od rodziców pożyczyłem pakiet Izraela i ruskich wydań Czajkowskiego, a na Allegro rozpoczęła się kampania poszukiwania "tanich i dobrych" zestawów winyli - najlepiej przyzwoitej jakości i w masowych ilościach. Powrót na całego, tym bardziej, że...

...że jest w tym dużo więcej sytego obrządku, napełniającego przejęciem i dumą, niż w puszczaniu jakiegokolwiek kawałka z CD, nie mówiąc o playlistach z kompa. Pięć utworów z jednej strony, trzaski przyprawiające o zmyślny uśmiech, zmiana strony, kolejne pięć. Zachwycająco czysty dźwięk, który zawsze wydawał mi się czczą plotką, a okazał się faktem. Przy każdym przyłożeniu igły przypominają mi się sceny z "Gry w klasy", wielokrotnie obracane w głowie dekadenckie wieczory z mate, winem i jazzem z Nowego Orleanu.

Zastanawiam się, skąd ta magiczna moc czarnej płyty? Trzymając ją w dłoni, śledząc misterne rowki w których kryje się IX Symfonia albo Oxygene, zaczynam czuć niebezpieczną bliskość tego, co może wydobyć się z głośników. Jakby samo ogarnięcie wzrokiem pomagało ogarnąć umysłem, budowało zrozumienie niemożliwe do osiągnięcia ze sterylnie gładką taflą CD lub całkowicie abstrakcyjnym tworem formatu mp3.