O rozkoszach

Tytuł jest trochę przekorny - jakiś czas temu opisywałam, jak walczę z jogą/w jodze, teraz więc będzie na drugą nóżkę.

Wchodzę z pozycję, czuję napięcie - jak docisnę kolana, to boli kręgosłup, a przecież kolana muszą być na podłodze, więc nie mam wyjścia. Trwam.
To były zajęcia, gdzie wykonywaliśmy wizualizację z kolorem zielonym.
Czuję zatem, jak zieleń wypełnia nogi, wyobrażam sobie paproć owijającą napięte miejsca, wewnątrz swojego ciała. I w pewnym momencie pojawia się ulga i coś jeszcze. Wrażenie, dla którego warto ćwiczyć jogę. Powrót do czegoś pierwotnego i prawdziwego. Można by napisać, że jest to trochę, jak dotyk, uśmiech duszy. Można tak napisać, co innego jednak przeczytać o tym i doświadczyć tego. Poczułam, jakby ktoś zdarł warstwy, które codzienność na mnie nakłada. Drobne napięcia, stresy, zmartwienia, obawy. Od razu przyszedł mi do głowy cytata Iyengara, mówiący o tym, że praca z ciałem jest jak szlifowanie diamentu. Ale potem pomyślałam, że diament jest za ostry jak na to, co czułam. To była raczej perła. Mimo wszystko ten cytat z diamentem wciąż we mnie tkwił. Wyszłam z asany i nagle, jak przebłysk doszło do mnie, jaka jest jedna z nazw tej pozycji - diament.

Może być i tak...